قُلْ مَن يُنَجِّيكُم مِّن ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ تَدْعُونَهُ
بگو چه كسي شما را از تاريكي هاي خشكي و دريا نجات مي دهد درحاليكه او را مي خوانيد. (انعام 63)

منظور اين آيه، شدائد و سختي هاي سفرهاي زميني و دريايي است؛ روشن است كه در تاريكي هاي شب، گرفتاري ها رنج آورتر نيز مي شود.
 

نظر بعضی از دانشمندان و متفکّران بزرگ و شناخته شده ی دنیا درباره ی قرآن:

   1. آلبرت انیشتاین که نیازی به معرفی ندارد، می گوید: قرآن کتاب جبر یا هندسه نیست; مجموعه ای از قوانین است که بشر را به راه صحیح، راهی که بزرگ ترین فلاسفه و دانشمندان دنیا از تعریف و تعیین آن عاجزند، هدایت می کند.

   2. گوته، شاعر و نویسنده معروف آلمانی می گوید: سالیان دراز کشیشان از خدا بی خبر، ما را از پی بردن به حقایق قرآن مقدس و عظمت آورنده آن دور نگه داشتند; اما هر قدر که ما قدم در جاده علم و دانش نهادیم و پرده تعصب را دریدیم، عظمت احکام مقدس قرآن، بهت و حیرت عجیبی در ما ایجاد نمود . به زودی این کتاب توصیف ناپذیر، محور افکار مردم جهان می گردد!

منبع:  generaleshop.com ,  shiaha.com

وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِن بَنِي آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنفُسِهِمْ أَلَسْتَ بِرَبِّكُمْ قَالُواْ بَلَى
زماني را بخاطر بياور پروردگارت از پشت و صلب فرزندان آدم، ذريه شان را برگرفت؛ و آنان را گواه بر خويشتن ساخت؛ و فرمود: آيا من پروردگار شما نيستم؟ گفتند آرى. (اعراف 172)

   احتمال اوّل:
  1. در زمان آفرينش آدم، فرزندان آينده ي او تا آخرين فرد بشر از پشت او بصورت ذرّاتي بيرون آمدند، آنان عقل و شعور كافي براي شنيدن سخن و پاخ گفتن بودند. پس از اينكه خداوند گواهي فوق را گرفت، همه ي اين ذرات به صلب (يا به گِل) آدم عليه السلام بازگشتند و به همين جهت اين عالم را "عالم ذرّ" و اين پيمان را "پيمان الست" مي نامند.
   اين تفسير اشكالاتي دارد:
_ در متن آيات سخن از خارج شدن ذرات از پشت فرزندان آدم است، نه خود آدم.
_ اگر اين پيمان با خودآگاهي كافي بوده، چگونه همگان آن را فراموش كرده اند؟
_ هدف از چنين پيماني مشخص نيست؟
    احتمال دوم: (كه مناسب تر است)
   2. منظور از اين عالم و اين پيمان، همان عالم استعدادها و پيمان فطرت، تكوين و آفرنيش است؛ به اين ترتيب كه هنگام خروج فرزندان آدم بصورت نطفه از صلب پدران به رحِم مادران كه در آن هنگام ذراتي بيش نيستند، خداوند استعداد و آمادگي براي حقيقت توحيد به آنان داده است. فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا (روم 30)

برگرفته از: كتاب "1001 نكته از قرآن" اكبر دهقان

أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُ
بَلَى‏ قَادِرِينَ عَلَى‏ أَن نُّسَوِّىَ بَنَانَهُ

آيا انسان می ‏پندارد كه استخوان‏ هاى او را (بعد از مرگ) جمع نمی ‏كنيم؟
بلكه ما قادريم (خطوط سر) انگشتان او را (بار ديگر) درست كنيم. (قیامت 3 و 4)

    واژه ی بـنـان در اصـل بمعنی "تکيه گاه و چيزيکه بنوعی و بنحوی به آن تکـيه می شـود" است. در معنی دوم خود به قـسـمـت داخلی سر انگـشـتـان، يعـنی هـمان قسمتی که در تصوير می بينيم اطلاق شده، به اعتبار اينکه "انـسان در کـارهـا و نشست و برخاست های خود به آن ها تکيه می کند.

منبع: سایت "quranology.com"

أَمْ خُلِقُواْ مِنْ غَيْرِ شَىْ‏ءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ

آيا از هيچ آفريده شده ‏اند يا خود آفريدگار خويشند؟! (طور 35)

این آیه، اشاره به برهان معروف علّیت دارد.

در کل چند حالت یا علت برای وجود جهان می توان در نظر گرفت:

1.بدون علت به وجود آمده است.

2.خود علت خویشتن است.

3.سایر موجودات علت به وجود آمدن آن است.

برگرفته از: كتاب "1001 نكته از قرآن" اكبر دهقان (منبع اصلی: تفسیر نمونه)

هُوَ الَّذِى يُسَيِّرُكُمْ فِى الْبَرِّ وَالْبَحْرِ... وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ أُحِيطَ بِهِمْ دَعَوُاْ اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ

او كسى است كه شما را در خشكى و دريا سير مى‏دهد... و (زماني كه) گمان برند در محاصره‏ى بلا گرفتارند، خداوند را با اخلاص عقيده مى‏خوانند. (يونس 22)

شخصي خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: دليلي بر وجود خداوند متعال بيان كنيد. حضرت فرمودند: آيان هنگامي كه كشتي دچار موج دريا شده، در حال سفر با آن بوده اي؟ گفت: آري! آنگاه پرسيدند: آيا در آن لحظه قلب تو به جايي متوجّه شد، ناله و دعا كردي؟ گفت: آري. حضرت فرمودند: خداوند همان كسي است كه در آن لحظه به آن متوجّه شدي.

منبع: تفسير كبير، جلد 17

فطرت، در لغت يعني "صفت ذاتي"؛ صفتي كه از ابتدا در موجودي وجود داشته و تا ابد وجود خواهد داشت.

و قرآن انسان را داراي فطرتي خداخواه و خداشناس معرفي مي كند:

فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِى فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ

(اين) فطرت الهى است كه خداوند مردم را بر اساس آن آفريده است، براى آفرينش الهى دگرگونى نيست... (روم 30)

انسان با غفلت از حقيقت خويشتن، به اسباب مادي دل مي بندد؛ وگرنه آدمي به اين فطرت آفريده شده و راهنمايان نيز، تنها براي بيداري فطرت ها، مبعوث شده اند.

برگرفته از: كتاب "1001 نكته از قرآن" اكبر دهقان